To ταξίδι πλησιάζει στο τέλος του. Αφήνοντας στα αριστερά σου τον Αμάραντο ανεβαίνεις τον οφιοειδή δρόμο που θα σε βγάλει στις οξιές λίγο πριν την ξακουστή Κιάτρα Μπροάστα. Με τη θερμοκρασία να έχει πέσει αισθητά και προτού πιάσεις την κορυφή στον αυχένα, το μάτι σου χάνεται στις κυματοειδείς κορυφογραμμές του ορίζοντα. Στάση για να απολαύσεις τη θέα! Γαλήνη… Και μετά ο κατήφορος, αυτός που θα σε φέρει χαμηλά, δίπλα στον «Άσπρο», ο οποίος θα σε καλωσορίσει με την πολύβουη λαλιά του. Αδημονία….
Και να! Σε λίγα λεπτά η πινακίδα ξεπετάγεται, θαρρείς, μετά το στενό πετρόχτιστο γεφυράκι: «Καλλιρρόη 2.5 χλμ.». Λίγες στροφές ακόμη, οι πρώτες ανηφορικές, και ξάφνου… η πρώτη επαφή! Δέος ! ! Σάστισμα! ! Το χωριό απλωμένο αμφιθεατρικά σαν βεντάλια στις παρειές της ράχης της Πίνδου. Ίσα – ίσα διακρίνεις τις σκεπές από τα σπίτια, που ξεπροβάλλουν μέσα από καρυδιές και έλατα. Πλησιάζεις. Τελευταία ανηφόρα για να ανταμώσεις την πλατεία. Ο επιβλητικός πλάτανος σε καλοδέχεται. Σε αφήνει να ξαποστάσεις στην παχιά σκιά του και να πιείς στον παραδοσιακό καφενέ το τσιπουράκι βάλσαμο για την κοπιαστική πορεία σου.
Η θέα μοναδική! Απέναντι η απόκρημνη σάρα σού κόβει την ανάσα. Πιο ‘δω, ανάμεσα στις φυλλωσιές, το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου στέκει μονάχο με τα καντηλάκια να τρεμοπαίζουν. Πάνω από την πλατεία η Παναγία, προστάτιδα του χωριού σαν την πιο γλυκοφιλούσα μάνα, προσκαλεί κάθε Δεκαπενταύγουστο στη γιορτή της χωριανούς και ταξιδευτές με τον καθάριο ήχο της καμπάνας, που σημαίνει αιώνες τώρα. Ψηλότερα στο αλώνι το σχολείο μάρτυρας μιας αλλοτινής εποχής, όταν χαχανητά και παιδικές φωνές αντηχούσαν στους μαχαλάδες – και σήμερα όμως αντηχούν στα πλακόστρωτα καλντερίμια τα ηλιόφωτα δειλινά του καλοκαιριού-.
Ηρεμία, με το θρόισμα των φύλλων και το γλυκό κελάρυσμα του ποταμού να συνεπαίρνει τη σκέψη σου και να σε ταξιδεύει. Αυτή η στιγμή διαρκεί όσο μια … αιωνιότητα.
Γράφει ο Πολιτιστικός Σύλλογος Καλλιρρόης “ο Άγιος Νικόλαος”
Δείτε το video της περιοχής
