Χτες , μιλώντας με μιά φίλη μου, αναφέραμε τη λέξη «γιούκος»…
Πήγα πολύ πίσω και θυμήθηκα και τα «ντέγκια»…
Όταν , λοιπόν, ήμουν πολύ μικρή και παραθερίζαμε στο Γαρδίκι τα καλοκαίρια ,θυμάμαι πολύ καλά τη μητέρα μου να ετοιμάζει το «ντέγκι» με τις κουβέρτες, να τις βάζει μέσα σε μια μεγάλη καραμελωτή ή μαλλινοσέντονα (αν θυμάμαι καλά) , να τα ράβει και να το φορτώνει ο πατέρας μου στο αυτοκίνητο για να ανέβουμε στο χωριό…
(Αυτό γινόταν γιατί πάντα κατεβάζαμε τις κουβέρτες στα Τρικαλα για να μην έχουν υγρασία εκεί πάνω ….
Επίσης , τακτοποιώντας τες μέσα στο σπίτι και μαζί με τη γιαγιά μου , φτιάχνανε τον «γιούκο» για να είναι στη σειρά καθαρές και τακτοποιημένες …όταν θέλαμε να σκεπαστούμε τις παίρναμε και μετά τακτοποιούσαν κατάλληλα τον «γιούκο» για να μη χαλάσει ….
Τι θυμήθηκα ε ???
Πολύ απλά για τις τότε γυναίκες ήταν μάλλον κουραστική δουλεια , ενώ εμείς τα παρατηρούσαμε όλα κι ήμαστε ανέμελοι
Τι να πρωτοθυμηθώ …
Το σίδερο με τα κάρβουνα , το νερό που δεν είχαμε και το κουβαλούσαμε με τα γκιούμια , καθώς και το ρεύμα που δεν υπήρχε κι ανάβαμε τις λάμπες με το πετρέλαιο …Όλα τα βλαχοχώρια έτσι , τότε …
Αναμνήσεις της φίλης μας Νάνσυς
Τι είναι ο Γιούκος για όσους δεν γνωρίζουν…
Θυμούνται οι μεγαλύτεροι. Ας μάθουν και οι νεότεροι….
Η ”βιτρίνα” και το καμάρι της κάθε παλιάς νοικοκυράς….
τα προικιά…τα υφαντά…τις μάλλινες κουβέρτες…τα σεντόνια…τα βάζανε το ένα πάνω στο άλλο διπλωμένα με τάξη και όλα τα κάλυπταν με ένα σεντόνι…συνήθως οι νοικοκυρές το έφτιαχναν πάνω σε ένα μπαούλο ή πάνω σε τάβλες…μπορούσε να φτάσει σε ύψος και τα δύο μέτρα….
