Ο Γεωργάκης Ολύμπιος (ή Γιωργάκης Ολύμπιος), απόγονος της γενιάς των Λαζαίων, γιος του Νικολάου και της Νικολέττας, γεννήθηκε στις 4 Μαρτίου 1772 στο Λιβάδι (Βλαχολίβαδο).Μεγάλωσε στην ηρωική ατμόσφαιρα των καπεταναραίων του Ολύμπου και Πιερίων.
Ήταν άνθρωπος με πολλές στρατιωτικές, διπλωματικές και πνευματικές ικανότητες, με πολλές γνώσεις τις οποίες αποκόμισε από την φοίτηση δίπλα στους Ιωάννη Πέζαρο και Ιωνά Σπαρμιώτη. Διακρινόταν για το υψηλό του φρόνημα, την πειστικότητα του λόγου του, την εξυπνάδα του καθώς και για το πάθος του για την ελευθερία.
Ορίστηκε αρματολός Ολύμπου νεαρός και κράτησε την περιοχή ελεύθερη, κάνοντας τον Βελή Πασά, το γιο του Αλή, να τρέμει. Ήταν η εποχή που ο Όλυμπος αντικατέστησε το δωδεκάθεο με τους κλέφτες και αρματολούς: Το Νικοτσάρα, τα ξαδέλφια του Γεωργάκη τους Λαζαίους, τον Καρατάσο, το Ζάκα, τους Μπζιωταίους, τους Μπλαχαβαίους και ένα μεγάλο συγγενολόι καπεταναίων. Κλέφτες όλοι τους τρομεροί, ανήμερα θεριά. Σχεδόν είχαν δύναμη από τρεις χιλιάδες ντουφέκια, που κράταγαν καθημερινά κλεφτοπόλεμους.
Εκείνο το καιρό είχε επαναστατήσει η Σερβία στο 1801. Για να αντιμετωπίσει μεγάλη δύναμη από Τούρκους o Καραγεώργεβιτς, φίλος του Γεωργάκη, ζήτησε τη βοήθειά του. Στην πρόσκληση ανταποκρίθηκε ο Ολύμπιος και με τρεις χιλιάδες κλέφτες σπεύδει στο Βελιγράδι, συγκρούεται και νικάει τους Τούρκους του Τοπάλ Πασά.
Στη Σερβία γίνεται θρύλος με τα κατορθώματά του. Πολεμάει ακούραστα τους Τούρκους. Αναδεικνύεται ηγετική μορφή, περνάει στις Παραδουνάβιες περιοχές, συντάσσεται με τους Ρώσους στον πόλεμο κατά της Τουρκίας και συντρίβει τους Τούρκους στη μάχη του Στούβικ. Αιχμαλωτίζει 3000 Τούρκους στην Όστροβα, παρασημοφορείται από τον Ρώσο Στρατάρχη Κουτούζωφ και γίνεται Συνταγματάρχης του Ρωσικού στρατού.
Ο Αυτοκράτορας της Ρωσίας τον περιλαμβάνει στη διπλωματική αποστολή στο Συνέδριο της Βιέννης (1815), επιστρέφει στη Δακία, γίνεται απόστολος της Φιλικής Εταιρείας και προσηλυτίζει τον Καραγεώργεβιτς και τον Βλαδιμηρέσκου στη Φιλική.
Επιβάλλεται στους ηγεμόνες της Ρουμανίας και καλλιεργεί την ιδέα του ξεσηκωμού στα Βαλκάνια
Αργότερα ο Υψηλάντης τον διορίζει αρχιστράτηγο της επανάστασης την οποία καθοδηγεί αλλά όλοι τον υποσκάπτουν.
Συμμετέχει στις μάχες στο Δραγατσάνι και με την επέμβασή του σώζει μέρος του Ιερού Λόχου.
Το Ελληνικό κίνημα των Παραδουνάβιων ηγεμονικών απέτυχε γιατί είχε μέσα το σπέρμα της προδοσίας και της κακής οργάνωσης. Ο Υψηλάντης καταφεύγει στην Αυστρία και τα λείψανα του στρατού διασκορπίζονται.
Όλοι φεύγουν, προσπαθούν να σωθούν. O Γεωργάκης, ασθενής, αποσύρεται για λίγο, αλλά ανασύνταξε δυνάμεις και κατέφυγε στη Μονή του Σέκου στις αρχές του Σεπτέμβρη του 1821. Λίγες μέρες όμως αργότερα απροσδόκητα πολιορκήθηκε από μεγάλες Τουρκικές δυνάμεις. Οχυρώθηκε και αντιστάθηκε ηρωικά. Ο αγώνας όμως ήταν άνισος, κινδυνεύει να συλληφθεί και καταφεύγει στο κωδωνοστάσιο και εκεί γράφει την τελευταία πράξη του ηρωισμού του.
Βάζει φωτιά στην πυριτιδαποθήκη και ανατινάσσεται, μαζί με τα λιγοστά παλικάρια που του απέμειναν. Ο Γεωργάκης Ολύμπιος ήταν από τη ράτσα των μεγάλων, των κλασικών Ελλήνων Πολεμιστών. Τα είχε όλα.
Κρίμα που χάθηκε νωρίς. Αν ζούσε και κατέβαινε στην Ελλάδα, η τύχη του Έθνους θα ήταν καλύτερη.
