Όταν ου Νώι έφκιασι τ’ κιβουτό, μετά απού λίγου αρχίνσι να βρέχει. Βάρισι ου Νώι του σφυρί στου ξύλου κάμπουσις φουρές μι ρυθμό κι μαζόχκαν τα ζουντανά κι τα πλιά κι τά ‘βανι μέσα στην κιβουτό.
Προτού προκάνι να κινήσει, να κι καμιά κουσαριά Βλάχοι έρθουνταν πλαλώντας κι χούιαζαν στα βλάχ’κα 《χιμ σ’νόι – χιμ σ’νόι》που στα βλάχ’κα σημαίνει είμαστι κι ‘μείς- είμαστι κι ‘μείς.
Ου Νώι απού δεν ήξιρι βλάχ’κα νόμσι φουνάζν τ’ όνουματ κι κουλακιέφκι πουλύ κι τσ’ άνξι τ μπόρτα κι χώθκαν ούλοι μέσα.
Σαν πέρασι ου κατακλυσμός κι μαζέφκαν τα νιρά αν’ ξι ου Νώι τ’ μπόρτα κι αμουλήθκαν οι Βλάχοι κι γιόμσαν Βλάχούλια στα πέρατα.
Για τη σουτηρία που βρήκαν σαν άκσαν του σφυρί του Νώι γιόμσαν τουν τόπου μαντάνια που βάραγαν μέρα νύχτα τακ-τουκ, τάκ-τουκ.
